Tegharia; de eerste outdoorkliniek van IIMC
Door: Dianne
Blijf op de hoogte en volg Dianne
14 Januari 2013 | India, Calcutta
Vandaag werden we pas om 11.30 uur verwacht bij IIMC. We konden dus even uitslapen. Daar waren we wel aan toe na de drukke dag van het kinderfeest. Gisterenavond hebben ook nog kennis gemaakt met onze sponsorzoon. leuk om ook hem gezien te hebben. Hij wil graag een fiets en die heeft hij nodig om makkelijk op school te komen. Die krijgt hij. dat kost hier 3500 ropeis (50 euro). De sponsorzoon van Hilma was gisteravond druk bezig met hand en spandiensten rond het toneel. Zijn vader bediende het licht.
Nu weer terug naar vandaag. Ivo heeft vanochtend hard aan het verslag gewerkt en daardoor zijn we nu bijna bij. De zeepjes op onze kamer stapelen zich op, we krijgen er elke keer een als de kamer wordt schoongemaakt. Ook ligt er elke dag een krant op de mat.
Cis en Nellie blijven in het hotel. Met 8-en op pad naar Tegharia. Eerst de metro en dan met de auto-riksja. Het begint te wennen al hou je het idee dat je in de botsauto's zit die net niet botsen. In de kliniek worden we opgewacht door Swapan. Het is er druk. Overal moeders met kinderen, vaak vergezeld door hun man. We krijgen alles te zien. Swapan zet ons overal binnen. Wij vinden het soms genant. De mensen zelf vinden het best en vinden vooral Peter met zijn meer dan 2 meter (6 feet 8 inches)echt interessant.
We bekijken de registratie, de apotheek, de rontgenkamer, de echo-kamer etc. We kijken mee bij het consultatiebureau voor kinderen en zwangere moeders. Als moeders te licht zijn krijgen ze een ei die ze ter plekke moeten opeten. Ook krijgen de armste (aankomende) moeders eten mee naar huis dat alleen voor hen bedoeld is. Ook de kinderen die het nodig hebben krijgen extra voeding. Het is aangrijpend om veel kleine kinderen te zien die achterlopen in hun ontwikkeling. We zien een aantal artsen aan het werk en praten kort met een paar van hen. Deze kliniek is de oudste van de IIMC, er komen per dag 500 mensen en hij is twee dagen per week geopend. Het gebouw is overigens 4 jaar oud.
Rond 13.00 vertrekken we weer per auto-riksja naar de metro. De groep splitst op. Hannie, Cees, Aloys en Jan gaan samen op pad. Ivo, Peter, Wouter en ik gaan om pad om treinkaartjes te regelen. Dat is een heel avontuur en Kolkata blijkt weer groter en chaotischer dan gedacht. We stappen uit bij metrostation Central en we denken dan te voet snel bij de Hooghly te zijn. Het blijkt verder dan gedacht. We zijn een in deel van de stad waar veel meeer mensen op straat leven en werken. Het is een grote markt. Tussen de gele taxi's, auto's en gammele bussen zien we de loopriksja waarin mensen worden vervoerd. Verder zie je fietskarren waarop vanalles wordt vervoerd en ook veel sjouwers met pakketten op hen hoofd. Er wordt van alles te eten aangeboden, je kan van alles kopen en er wordt gebedeld. Ook al is de brug in zicht besluiten we het laaste stuk de taxi te nemen naar het station. Na wat navraaag worden we naar de tweede verdiepeing gestuurd van het ' nieuwe' gebouw. Na 45 minuten in de rij blijkt dat we op de verkeerde plek zijn. Ik heb ondertussen zitten praten met een man van ongveer 30 die beroepsmilitiar is. Hij is op missie geweest voor de UN in Zuid-Afrika.
Weer terug naar de andere kant van de rivier. We nemen nu het voetveer over de rivier. Dat is een een boot zoals je hem verwacht in Azie. We zien hier heel goed wat een smog er hangt. Je kan recht in de zon een foto maken. Als we bijna aan de overkant zijn drijft er een pakket voorbij met pikkende kraaien er op. Na het analyseren van de foto stellen we vast het een lijk is.
Dan zijn we op het juiste adres voor de kaartjes. we kunnen ze niet kopen omdat Wouter en Peter hun paspoort niet bij zich hebben. Nu weten wel wel dat het gaat lukken. De volgende uitdaging; onze indiase simkaarten activeren, zodat we elkaar kunnen bellen. Dus wandelen we terug langs de helle handel op straat en kopen bij hetzelfde stalletje weer een zoete banaan. Aan lunchen zijn we nog niet toegekoemn. Het is al 5 uur. Terug met de metro naar Park Street. In de Vodafoon winkel werd bij de kassa tegoed op onze mobietjes gezet. Daarna naar Barista om even te zitten en wat kleins te eten. We ontdekken dat er nog een stap nodig is om echt te kunnen bellen: activeren. Terug naar het hotel. Onderweg laat Wouter zijn schoenen poetsen. Hij betaalt de poetser 100 ropies en de man die aanwijzingen gaf ook nog eens 10 roepies. Terug bij het hotel duikt hij de kapper er tegenover binnen. Hij kan er weer tegen met glimmende schoenen en een keurig kapsel.
In het hotel lukt het ons om alle nummers te activeren. Ik lees in de trottergids dat daar precies in staat waar de kaartjes voor de trein moesten kopen als buitenlander. Maar ach, we hebben genoten van onze zoektocht door de stad. Morgen weten Wouter en ik waar de kaartjes kunnen halen.
Om 8 uur zijn we voor de derde keer gaan eten bij La Zeez, wederom heel lekker echt indiaas eten. Maar vraag me niet wat ik precies op heb. We hebben het gezellig als groep er wordt veel gelachen.
Nu gaan we proberen wat foto's te uploaden.
Nu weer terug naar vandaag. Ivo heeft vanochtend hard aan het verslag gewerkt en daardoor zijn we nu bijna bij. De zeepjes op onze kamer stapelen zich op, we krijgen er elke keer een als de kamer wordt schoongemaakt. Ook ligt er elke dag een krant op de mat.
Cis en Nellie blijven in het hotel. Met 8-en op pad naar Tegharia. Eerst de metro en dan met de auto-riksja. Het begint te wennen al hou je het idee dat je in de botsauto's zit die net niet botsen. In de kliniek worden we opgewacht door Swapan. Het is er druk. Overal moeders met kinderen, vaak vergezeld door hun man. We krijgen alles te zien. Swapan zet ons overal binnen. Wij vinden het soms genant. De mensen zelf vinden het best en vinden vooral Peter met zijn meer dan 2 meter (6 feet 8 inches)echt interessant.
We bekijken de registratie, de apotheek, de rontgenkamer, de echo-kamer etc. We kijken mee bij het consultatiebureau voor kinderen en zwangere moeders. Als moeders te licht zijn krijgen ze een ei die ze ter plekke moeten opeten. Ook krijgen de armste (aankomende) moeders eten mee naar huis dat alleen voor hen bedoeld is. Ook de kinderen die het nodig hebben krijgen extra voeding. Het is aangrijpend om veel kleine kinderen te zien die achterlopen in hun ontwikkeling. We zien een aantal artsen aan het werk en praten kort met een paar van hen. Deze kliniek is de oudste van de IIMC, er komen per dag 500 mensen en hij is twee dagen per week geopend. Het gebouw is overigens 4 jaar oud.
Rond 13.00 vertrekken we weer per auto-riksja naar de metro. De groep splitst op. Hannie, Cees, Aloys en Jan gaan samen op pad. Ivo, Peter, Wouter en ik gaan om pad om treinkaartjes te regelen. Dat is een heel avontuur en Kolkata blijkt weer groter en chaotischer dan gedacht. We stappen uit bij metrostation Central en we denken dan te voet snel bij de Hooghly te zijn. Het blijkt verder dan gedacht. We zijn een in deel van de stad waar veel meeer mensen op straat leven en werken. Het is een grote markt. Tussen de gele taxi's, auto's en gammele bussen zien we de loopriksja waarin mensen worden vervoerd. Verder zie je fietskarren waarop vanalles wordt vervoerd en ook veel sjouwers met pakketten op hen hoofd. Er wordt van alles te eten aangeboden, je kan van alles kopen en er wordt gebedeld. Ook al is de brug in zicht besluiten we het laaste stuk de taxi te nemen naar het station. Na wat navraaag worden we naar de tweede verdiepeing gestuurd van het ' nieuwe' gebouw. Na 45 minuten in de rij blijkt dat we op de verkeerde plek zijn. Ik heb ondertussen zitten praten met een man van ongveer 30 die beroepsmilitiar is. Hij is op missie geweest voor de UN in Zuid-Afrika.
Weer terug naar de andere kant van de rivier. We nemen nu het voetveer over de rivier. Dat is een een boot zoals je hem verwacht in Azie. We zien hier heel goed wat een smog er hangt. Je kan recht in de zon een foto maken. Als we bijna aan de overkant zijn drijft er een pakket voorbij met pikkende kraaien er op. Na het analyseren van de foto stellen we vast het een lijk is.
Dan zijn we op het juiste adres voor de kaartjes. we kunnen ze niet kopen omdat Wouter en Peter hun paspoort niet bij zich hebben. Nu weten wel wel dat het gaat lukken. De volgende uitdaging; onze indiase simkaarten activeren, zodat we elkaar kunnen bellen. Dus wandelen we terug langs de helle handel op straat en kopen bij hetzelfde stalletje weer een zoete banaan. Aan lunchen zijn we nog niet toegekoemn. Het is al 5 uur. Terug met de metro naar Park Street. In de Vodafoon winkel werd bij de kassa tegoed op onze mobietjes gezet. Daarna naar Barista om even te zitten en wat kleins te eten. We ontdekken dat er nog een stap nodig is om echt te kunnen bellen: activeren. Terug naar het hotel. Onderweg laat Wouter zijn schoenen poetsen. Hij betaalt de poetser 100 ropies en de man die aanwijzingen gaf ook nog eens 10 roepies. Terug bij het hotel duikt hij de kapper er tegenover binnen. Hij kan er weer tegen met glimmende schoenen en een keurig kapsel.
In het hotel lukt het ons om alle nummers te activeren. Ik lees in de trottergids dat daar precies in staat waar de kaartjes voor de trein moesten kopen als buitenlander. Maar ach, we hebben genoten van onze zoektocht door de stad. Morgen weten Wouter en ik waar de kaartjes kunnen halen.
Om 8 uur zijn we voor de derde keer gaan eten bij La Zeez, wederom heel lekker echt indiaas eten. Maar vraag me niet wat ik precies op heb. We hebben het gezellig als groep er wordt veel gelachen.
Nu gaan we proberen wat foto's te uploaden.
-
14 Januari 2013 - 20:47
Jeanne Tax:
beste reizigers in het bijzonder Dianne en Ivo. Veel indrukken zo de eerste dagen al een totaal ander leven en omgeving zo te lezen. Bij jullie ws warm hier onder nul en sneeuw wel rustig zonder herrie en getoeter.
Verder een goede reis veel beleven en ik hoop dat je er aan toe komt wat je daar wilde gaan doen. -
14 Januari 2013 - 21:27
Rieky En Ben:
Voor het eerst in een van de klinieken is wel heftig.
Ik weet nog dat Marielle toen helemaal overstuur was vanwege enkele niet levensvatbare baby's die als een soort aapjes werden getoond.
Je voelt een plaatsvervangende schaamte.
Nou het kost wel veel tijd om je te verplaatsen in deze wereldstad.
Hoop dat je de kaartjes snel te pakken krijgt.
Morgen een goede opening van de kliniek.
Een heuglijke dag voor IMCN!
Feliciteer Subarna van ons beiden.
En sterkte met de reis naar Dhaki en Pubajata.
Groetjes aan iedereen!
Ben en Rieky
-
15 Januari 2013 - 15:46
Ankie:
Hallo
leuk om te lezen, wat een avonturen.
hier sneeuwt het en vriest het flinkt. Met Wallter gaat het allemaal goed. Hij denkt ook aan de konijnen en kippen nu het vriest.
groetjes Ankie -
15 Januari 2013 - 22:55
Lizet:
Kijk mam, ik lees het :p -
16 Januari 2013 - 11:10
Dop:
Hallo Luitjes,
Ik heb jullie site met behulp van Lieke gevonden.
Ze gaat alles even uitprinten en dan kan ik het op mijn gemakje even lezen.
Hier gaat alles goed.
Tot horens.
Groetjes, Dop -
16 Januari 2013 - 13:11
Enne:
Hallo wat een leuke verslagen. Fijn Cis dat je toch bent mee gegaan. Hier is alles wit en het is erg koud. We volgen de verslagen met veel plezier. Groetjes en ook een kus van Rein.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
