Dinsdag 3 augustus: Keem Beach

De berg van Sint Patrick oftewel Croagh Patrick domineert de omgeving. De laatste zondag van juli wordt de berg massaal beklommen. Die happening hebben we net gemist. Ivo gaat het vandaag proberen. Het kost minimaal 4 uur heen en terug en je moet een geoefende wandelaar zijn. Hij is na 2 uur weer terug; het was de inspanning niet waard. De cottage is van alle gemakken voorzien en dus ook een wasmachine. Die had ik met succes gebruikt tijdens Ivo’s afwezigheid. Nu vind ik het zelf tijd voor een wandeling. Ik loop via de baai naar Westport House. Als ik even uit rust op een bankje in de haven komt Ivo langsrijden. Hij wacht me op bij Westport House. Hij stelt voor om door te rijden naar Achill Island en daar Keem Beach te bezoeken. Zo gezegd, zo gedaan. Het is zo’n 70 km rijden over smalle wegen. Het wordt steeds ruiger. We rijden grotendeels door veenlandschap. We zien op een aantal plekken rijen plastic zakken liggen. Het blijkt turfwinning te zijn. Gedroogde turf wordt hier gebruikt onder andere voor het stoken van haarden en als ik het goed begrepen heb, ook nog voor de opwekking van energie. We hebben ook op verschillende hoge punten windturbines gezien. In Ierland zijn die vrij eenvoudig ver van bewoning neer te zetten. Ze vallen wel op. Bij een foodtruck eten we wat; Cearasalad en Chickenballs. Die laatste zijn een soort McNuggets maar dan veel lekkerder. We voelen ons een beetje als in ‘Floortje Dessing op weg naar het eind van de wereld’. Het landschap is kaal en wij kijken ver uit over zee. Ook zien we veel schapen. Hoe dichter we bij Keem Strand komen hoe desolater het wordt. Behalve schapen, die lopen nu elke honder meter langs en over de weg. We zijn niet de enige die op weg zijn of terug komen van dit beroemde strand (stond in de top10 van tripadvisor). We klimmen langzaam over een hoge klif heen. Dat vind ik best eng maar zonder kleurscheuren en met foto’s van de schapen bereiken we Keem Beach. Het is er prachtig. De drukte valt mee. We lopen over het strand en maken wat foto’s. Omdat het al tegen 19.00 uur loopt besluiten we aan de terugtocht te beginnen. We stoppen bij een uitkijkpunt. Met de schrik in de benen loop ik naar een bankje. Dat bleek niet nodig want de steile klif blijkt een eindje verderop. Ivo loopt erheen. Met grote letters staat er EIRE 59 op de bodem gekalkt. Enig nazoek werk leert dat hiermee in WOII aangegeven werd dat de grens van neutraal gebied werd overschreden voor geallieerden en Duitse vliegtuigen. Ierland was namelijk neutraal in de WOII. Toch hebben er 50.000 Ierse soldaten meegevochten met de geallieerden. We rijden terug. De huizen van het eerste dorp dat we bereiken lijken zomaar neergestrooid. Dan de hele route terug naar Westport. We stoppen nog even bij Rockfleet Castle, een vierkante toren, zoals er veel staan in Ierland. Helaas staat hij in de steigers. De laatste stop is bij de ruïne van Burrishoole Abbey.