12. Wildkamperen

Rond 7 uur staan we op en begint het inpakritueel. Water koken en thermosfles vullen. Eieren gekookt voor onderweg. Het kost toch weer 2 uur om weg te komen. Net buiten de camping nog even de bandenspanning gecontroleerd en de banden weer opgepompt. En dan de route weer op. Al snel worden het weer bospaden en vervolgens grindpaden. We fietsen langs een mooi langgerekt meer. Een prachtige route maar het schiet niet op. Een glooiend landschap en natuurlijk ooievaars, aandacht van koeien en stieren en een vervallen boerderij. Het fietsen over de grindwegen gaat steeds beter en blijft vermoeiend, We houden een paar keer een korte stop. Als we weer op het asfalt zijn pauzeren we wat langer in Dubeninki. Dianne koopt broodjes en icetea in een lokale winkel. Ivo doet een dutje. Dan weer verder. We zoeken een alternatief voor de asfaltweg en dat wordt weer zandpaden en grindwegen. Tegen 4 uur zijn we in Stanczyki. De camping die op de kaart is aangegeven blijkt er niet te zijn en ook geen andere overnachtingsfaciliteit.
We strijken neer in het lokale restaurant, het eten is eenvoudig maar erg lekker. We sluiten af met een kop echte Poolse koffie met drab erin dus.
Het wordt dus wildkamperen vanavond aan het meer. Een idyllische plek vlak bij het water en een kleine steiger. We nemen allebei een duik. Het water is helder en de vissen zwemmen tussen onze benen door. Ivo maakt de kampplek in orde en Dianne wandelt terug naar het dorp om het hoge treinviaduct te fotograferen. Ze loopt er helemaal naar toe en het blijkt een attractie te zijn. Voor 4 zlt kan je er overheen wandelen en dat doet ze dus. Prachtig uitzicht over het dal. Het viaduct zelf is gerestaureerd maar een trein zal er niet meer overheen rijden. Ook hier is het spoor buiten gebruik. Het viaduct zelf is maar 20 jaar in gebruik geweest voor 4 a 5 treinen per dag. Het meer en Ivo kan Dianne vanaf daar niet zien. Na 5 kwartier is ze terug bij de tent.
Tijdens Dianne's afwezigheid krijgt Ivo bezoek van een man die hem de hand schudt maar verder niets zegt. Als Dianne terug is komt er een man vanaf de weg naar beneden gelopen, wast zijn handen in het meer en vertrekt ook weer zonder een woord.
Daarna zitten we te genieten van de rust en de mooie omgeving. Tot het donker wordt werken we samen aan het reisverslag, want de kans dat we dat digitaal kunnen is niet groot. Volgende vakantie toch maar een tablet meenemen.
Als fris begint te worden duiken we de tent in. Helaas wordt de rust een tijdje verstoord door 3 jonge mannen die boven ons aan de rand van de weg hun eigen dancefeestje houden. Gelukkig maken ze het niet laat en vallen we in slaap bij het orkest van sprinkhanen.