13. 34 jaar verkering

Afgelopen nacht rond 2 uur een enorme regenbui. Opnieuw blijkt onze oude tent daar goed tegen bestand. Dianne is wel blij dat ze hem voor vertrek naar Polen nog een keer geïmpregneerd heeft. Rond 7 uur staan we op. Het is nog fris maar stoere Ivo neemt bloot een duik in het meer, met wederom veel aandacht van de vissen. Dianne is minder dapper en wast zich met een washandje op de steiger. We ontbijten en maken ons klaar voor vertrek. Even na 9.00 uur duwt Ivo de fietsen de helling op en vertrekken we. Zoals elke ochtend smeren we ons goed in en hebben daarmee tot nu voorkomen dat we verbranden.. Het lijkt weer een warme dag te worden. We pikken de route weer op en al snel rijden we weer over grindpaden. Een prachtige omgeving maar opschieten ho maar. Het weer verandert. Het wordt steeds bewolkter en de wind neemt toe. Als we bij het drielandenpunt Polen/Litouwen/Rusland aankomen is het ondertussen koud en dreigt er regen. Dianne maakt foto's en loopt daarvoor rond de grenspaal. Daarmee blijkt ze in overtreding te zijn, want je mag niet op Russisch gebied komen en daar foto's maken. Ivo leest dat voor van een infobord. De boete blijft uit ;-). Het enige wat we zien op een afstandje is een douane-auto van Litouwen. Er is hier geen grenspost en Rusland wordt afgeschermd met een stevig ijzeren hekwerk.
Als we zitten te lunchen wordt het nog kouder en begint het te regenen. Voor de eerste keer deze vakantie hebben we onze regenpakken nodig.
Met ongewoon veel kleding aan vervolgen we de route. Ivo blijkt niet alle data geladen te hebben in zijn Garmin. We schakelen over op een ander gebruik van de Garmin samen met de kaart van Green Velo die we bij het VV in Goldap hebben gekregen. Bij een boerderij (agro turjisti....) vraagt Dianne om water (woda) en krijgt koffie en kruidkoek aangeboden en serek (hele jonge kaas), Ivo ook ;-). We proberen wat te kletsen met de boer, maar dat stuit toch op onze wederzijdse taalbeperking. We zitten lekker beschut op de veranda van de boerderij. Er liggen ook routekaarten en we zien dat onze route verderop veel asfaltwegen zal hebben. Wel fijn gezien de mindere weersomstandigheden. Het zijn rustige wegen, dus eigenlijk ideaal. Jammer dat het weer niet mee zit vandaag. Omdat we nog vrij ver moeten fietsen, slaan we het toeristische gebied bij een groot meer over. Rond half 6 zijn we in Suwalki. Onderweg schuilen we nog in een bushokje en nemen we nog een rustpauze bij een windmolen. Een gloednieuwe en de bladen maken bij deze wind een stevig zoevend geluid. Er liggen hier op veel plaatsen stapels stenen bij elkaar. Dianne vraagt zich af of dit een soort Hunnenbedden zijn. En dat blijkt zo te zijn. Een volk uit de oudheid markeerde zo hun graven. Ook zijn er in dit gebied weer oorlogsgraven uit WO 1 en 2.
Suwalki is een grote plaats en het duurt even voor we in het centrum zijn. We vinden de VVV op het centrale plein. Er blijkt een camping in de stad te zijn, dus die nemen we maar. Het is een strak opgezet terrein naast een groot sportpark. Efficiënt, schoon en ongezellig. We zetten samen de tent op. Dianne blijkt dat ook te kunnen, frissen ons op en gaan de stad in om te eten.
We fietsen langs een grote begraafplaats die naast een groot katholiek deel, ook een orthodox, joods, islamitisch en protestants deel heeft. Deze begraafplaats symboliseert daarmee de kleurrijke en bewogen geschiedenis van Suwalki. We vinden een gezellig restaurant: 34 jaar verkering vandaag, daar drinken we op!
Na het eten doen we boodschappen bij een enorme supermarkt die dag en nacht open is. We fietsen, voor het eerst in het donker, terug naar de camping.

Suwalki is goed voorzien van fietspaden, vaak gedeeld met voetgangers. Als voetgangers en fiets gescheiden zijn loopt de ene keer het fietspad langs de rijbaan en dan weer het voetpad. Poolse logica? Bij elke uitrit is het randje af en randje op. Auto's geven vaak voorrang aan fietsers en het blijft oppassen. Stoplichten betekent meestal lang wachten voor fietsers.